چرا کودکان از دکتر رفتن مى ترسند؟

به گزارش خبرنگار کلینیک باشگاه خبرنگاران؛ اینها همه تصورات باطلى است که ممکن است در ذهن کودک وجود داشته باشد.عکس العمل کودکان در مقابل دیدار پزشک بسیار متفاوت است.

برخى بسیار خجالتى و ساکت مى شوند ، برخى جیغ مى زنند ، داد مى کشند و مى لرزند و تعداد اندکى مى خندند یا ریسه مى روند.کودکان بیمار ممکن است احساس گناه کنند زیرا فکر مى کنند کارى انجام داده اند که باعث بیمارى ودردشان شده و مستحق تنبیه هستند.

کلید اصلى حل این مشکل و برطرف کردن ترس دوران کودکى از ملاقات پزشکى، شناسایى این ترس و گفتگوى زیاد در مورد آن با کودک است. با وجود آنکه تعداد کمى از کودکان مشکلى با این موضوع ندارند ، بسیارى از آنها بخصوص سنین 1 تا 6 سال از دیدن افراد بیگانه و حتى پزشک نگران مى شوند.

در اینگونه مواقع لازم است والدین ذهن کودکان را پرورش دهند و با استفاده از کتاب داستان هاى مصوّر، چگونگى ملاقات کودکان با پزشک را براى فرزند خود توضیح دهند. حتى باید براى کودک وسایل پزشکى بخرند و آنها را به کودک نشان دهند تا ترسش فرو ریزد.مادران باید کودک را قبل از مراجعه به پزشک آماه کنند و شب قبل و حتى در راه مطب همه چیز رابرایش توضیح دهند. وقتى او آماده شد، با اطمینان و اعتماد مى تواند با این مسئله برخورد کند. والدینى که با کودک در مورد ملاقات مفید با پزشک صحبت مى کنند ، بى تردید یک ارتباط خوب را پایه ریزى مى نمایند. یک نگرش مثبت ، مراجعه به پزشک را لذت بخش مى کند.

در واقع والدین مى توانند با گفتن جملاتى نظیر » ما امروز پیش پزشک مى رویم که ببینیم تو چقدر رشد کرده اى «، دکتر رفتن را موجه ترکنند.در شرایط ایده آل مى توان امکانى فراهم آورد تا ملاقات هاى مقدماتى صورت گیرد ، یعنى ملاقات هاى 5تا 10 دقیقه اى با پزشک که ضمن آن کودک و والدینش امکان گفتگوى غیر رسمى را با وى داشته باشند.در طى این ملاقات ها والدین ممکن است در مورد سابقه و روش هاى درمانى پزشک تحقیق کنند. ارتباطمتقابل بین کودک و پزشک را بررسى نمایند و یا در مورد سوابق پزشکى کودک بحث کنند. این ملاقات هاباعث مى شود کودکان بدون کمترین اضطرابى با پزشک روبه رو شوند.

زمانى که کودکان بدانند هیچ اتفاق خاصى نمى افتد، احساس راحتى مى کنند و در واقع ترس شان از بین مى رود. والدین مى توانند براى تصمیم گیرى در انتخاب پزشک از کودک شان کمک بگیرند. در هر ملاقات با پزشک ، صداقت داشتن بهترین سیاست است. والدینى که به کودک شان آنچه را انتظار دارد مى گویند ،ریشه هاى اعتماد را محکم تر مى کنند. اگر ملاقات پزشک براى ارزیابى دوره اى سلامت کودک باشد، اوباید رشد کودک را اندازه گرفته و سلامتى اش را کنترل کند. اطمینان داشته باشید که با وجود شرایطفوق، کودکان حتما به پزشک مراجعه مى کنند.

اگر ملاقات پزشک براى تشخیص و درمان بیمارى است،براى کودک توضیح دهید که دکتر نیاز دارد براى کمک به وى آزمایشاتى را انجام دهد.

زمانى که نیاز به واکسن زدن یا خون گرفتن باشد، به کودک بگویید که آمپول درد کمى دارد و خیلى زودخوب مى شود. اگر کودک به آنچه توقع دارد، رسیده باشد ترسش کمتر مى شود.

آماده کردن کودک براى دیدار پزشک بسیار اهمیت دارد. والدین باید توضیح دهند که پزشک مى خواهدسوابق بیمارى وى را بشنود ، بنابراین باید به پزشک بگوید چگونه بیمارى شروع شده ، علایم آن چه بودهو آیا شخص دیگرى در مدرسه یا همسایگى آنها این بیمارى را داشته یا خیر؟

سوابق بیمارى بسیار اهمیت دارد و اغلب ، اهمیت آن از دادن آزمایش براى تشخیص بیمارى بیشتراست. پزشک معمولاً براى طفل و خردسال توضیح مى دهد که بیمارى چگونه به وجود آمده تا هر گونه تشویش و نگرانى او را از بین ببرد.یافتن پزشک متخصص کودکان خیلى مشکل نیست . بیشتر پزشکان که کودکان را معالجه مى کنند ، براساس انتخاب عمل مى کنند نه شانس و طبیعتا شما به دنبال پزشکى هستید که مطلع ، صبور وعلاقه مند به کارش بوده و با کودکان ارتباط خوبى داشته باشد.حال اگر کودک تان کمى بزرگ است، از او بخواهید در انتخاب پزشکش به شما کمک کند.

پیشنهادات ذیل براى کمک به کودک شما ارائه شده تا بر ترسش از پزشک غلبه کند.

- اول از همه ، پزشکى را انتخاب کنید که بچه ها را دوست داشته باشد.

- در مورد مراجعه به پزشک با کودک تان صحبت کنید. سعى کنید با استفاده از وسایل پزشکى دکتررفتن را تجربه نمایید.

-هرگز ، هرگز ، هرگز نگویید » اگر بچه بدى باشى، دکتر به تو آمپول مى زند. « تهدیدهاى دیگر را نیز بااستفاده از لفظ پزشک به کار نبرید ، زیرا کودک باید بداند آمپول زدن تنبیه نیست.

- ملاقات هاى مقدماتى با پزشک ترتیب دهید تا اضطراب کودک کاهش یابد.

-آشنایى با مطب و پزشکى که کودک مى تواند با آن احساس راحتى کند ، بسیار اهمیت دارد